#1 Met mijn hoofd in een visbokaal hap ik naar adem, ik voel me even één met de vissen. Maar krijg dan weer zin in sushi.
#2 Je zegt minder dan de lengte van je tong, zwijgt synchroon met je wijsheid, praten is tegenwoordig een chronische ziekte.
#3 Je bent te bitter om in te slikken, te zoet om uit te spuwen, het is niet dat ik je niet lust, het is dat ik geen andere dingen meer proef.
#4 Druipende theezakjes op m’n dichtgeknepen oogleden besproeien mij met poëzie die ik nooit in mezelf heb gevonden,
maar laat me niet wegtrekken en moest het er toch van komen trek het je niet aan.
Recensie recept vorige eigenaar: Met opengescheurde vingers beet ik in haar lijfjes en danste in lijntjes paarse vegen op haar gezicht. Ik stilde de huidhonger boven plooi en porie, raakte haar aan zonder haar te raken, en ving haar toen ze viel maar nooit als ze niet viel. Ze was al gebroken voor ze brak.
Niet aan te raden Twee sterren waard
Recept:
1. Leg theezakjes op haar leeglopende lijf
2.Trek mee met hen in maar laat haar niet weglekken
(en moest het er toch van komen trek het u niet aan zolang er genoeg kruimels zijn kunt u de vorige stappen herhalen)
3. Maak kruimels van haar
4. Laat haar weken in de poëzie die ze nooit in zichzelf heeft gevonden
5. Proef de smaak van klein geluk tussen uw lippen
(geduld is een goed rijpingsproces)
Belangrijk: Lek haar uit op het tafelkleed en plaats haar in de vaas tussen de Vergeet-mij-nietjes
Optioneel: duw de vaas om
#5 Zie ze rennen met huizen op hun schouders, homerun zonder bestemming.
Tuinen achter gelaten, want de bomen zijn ziek en kennen hun waarde niet meer.
De wijkbewoners grijpen in, meer de vruchten dan te hulp.
de huidzakken met eigen wortels rond de nek gedraaid.
#6 Rasp m’n huid voor een chique diner Spaghetti voor twee Ik ben niet echt - Vervangbaar Jij bent vegetarisch
Verwijder de kaas uit m’n haren blaas in m’n gezicht
In mijn hoofd zijn je lippen klein en je woorden gedempt Dans tussen m’n benen en schop met je voet Tot we allebei onze zin krijgen In ’t donker zie je me toch niet Wie durft nu nog zeggen dat kaas wit is?
#7
Langzaam groeit in haar
Het is geen kunst
Het is een verlangen
Dat kunst met zich meedraagt
Maar nog niet
Geduld is iets gulzigs
Het verlangen kreunt verward
Een blind leven
Van zwaar geduld
#8 Laat je tranen eerlijk vallen liefste zoals kaarsen dat doen in een kerk
ik zal ze opvangen met de mijne omdat liefde een samenspel is
laat ons een kussen vormen niet enkel het matras
zoals koppige pluisjes steeds naar elkaar toe sluipen tot we elkaar lieflijk verstikken
laat me ontwaken met oordopjes in een kamer die witter dan onbegrensdheid is
en vrij me zachtjes vrij van mijn kinderlijke onwetendheid dat je me verlaten zal
peuter voorzichtig mijn liefde los van achter verstopte poriën, een
aanraking luid genoeg dat zelfs de overburen naar binnen gluren zoals oude mensen dat doen
een aanraking zachter dan de gedempte lichten in de kamer zoals enkel jij kan doen
naakt in jouw ogen ontmaagd door het leven is een jaloerse minnaar die liefde kan verdringen
en zo verdrinken wij zoals een vooruitzicht dat zwarter is dan onherkenbare verbrande smaken
te bitter om in te slikken te zoet om uit te spuwen
met een een slok water uit het glas dat jij halfvol en ik halfleeg noem
als onze liefde een samenspel is dan is dit het geboortefeest van een begrafenis